Παιδικές κρίσεις θυμού! Πως τις αντιμετωπίζουμε? Κατηγορία δημοσίευσης: Newsletter, Γενικά, Ενσυναίσθηση, Μητρότητα – Tags: , , , , , , ,

κρίσεις θυμού

Την εποχή που τα μικρά μας στην ηλικία μεταξύ 18-36 μηνών προσπαθούν να κατακτήσουν τον κόσμο γύρω τους και δεν τα πολυκαταφέρνουν, γίνονται ανήσυχα και εκνευρισμένα και  χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος, έχουν ξαφνικές για εμάς κρίσεις θυμού.

Δεν είναι απίθανο να τα δούμε να τσιρίζουν σε κάποιο κατάστημα, να πέφτουν στο πάτωμα και να χτυπιούνται, να ζητούν κάτι και να το αναιρούν την ίδια στιγμή.

Δεν συμβαίνει μόνο στο δικό μας παιδί!

Ομάδα παιδοψυχιάτρων και παιδονευρολόγων από τα Πανεπιστήμια του Κονέκτικατ και της Μινεσότα μελέτησαν ενδελεχώς το φαινόμενο σε περίπου 1300 περιπτώσεις κρίσεις θυμού.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν οι γονείς;

Οι ειδικοί κατέληξαν στο ότι η καλύτερη δυνατή αντίδραση είναι τίποτα !!! Δεν κάνουμε απολύτως τίποτα! Του δίνουμε τον χρόνο του για να καταλαγιάσουν τα δυνατά συναισθήματά του και μετά του μιλάμε. Αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με ΥΠΟΜΟΝΗ σαν ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο.

Τι θα βοηθούσε στις κρίσεις θυμού;

  • Προσπαθούμε να μετακινήσουμε το παιδί σε έναν χώρο όπου θα είμαστε οι δυο μας.΄ Έτσι δεν θα έχει κανένα νόημα γι’ αυτό να δώσει παράσταση.
  • Μην το μαλώνετε και προπαντός μην το χτυπάτε. Ακόμα και η παραμικρή ξυλιά στον ποπό δίνει το μήνυμα της υπεροχής του ισχυρότερου, που μπορεί να ασκεί και βία.
  • Προσπαθήστε να πείτε εσείς αυτό που το παιδί λόγω της ταραχής του δεν μπορεί. Θα το βοηθήσει.
  • Πάνω από όλα όμως κρατήστε την ψυχραιμία σας. Υπομονή, αγκαλιά με χάδια και φιλιά.
  • Δεν φταίτε εσείς. Είναι το ταπεραμέντο του και η κούρασή του από την προσπάθεια να συμμετέχει και να αντιλαμβάνεται τα πάντα.
  • Μην δίνεται σημασία αν κάποιος σας κριτικάρει σαν γονιό. Αγνοήστε τους θεατές. Η προσοχή σας μόνο στο παιδί.

Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να προλάβουμε τις κρίσεις θυμού;

Να εκπαιδευτούμε να διαβάζουμε κάποια συμπτώματα για να τα προλαβαίνουμε.

  • Να μένουμε σταθεροί στα «όχι» και τα «πρέπει» μας κι όχι να αλλάζουμε συμπεριφορά ανάλογα με την δική μας διάθεση.
  • Να μην του δίνουμε ένα γλυκό για να σταματήσει. Θα το επαναλάβει για να φάει και πάλι γλυκό με μεγαλύτερη ένταση.
  • Να ακολουθούμε όσο το δυνατόν μια ρουτίνα στο φαγητό, στον ύπνο , στο παιχνίδι.
  • Να μην είναι κουρασμένο και πεινασμένο.

Που όμως πραγματικά οφείλονται οι κρίσεις θυμού;

Σύμφωνα με την ψυχολόγο και ψυχοθεραπεύτρια Alicia F. Lieberman όταν μιλάμε για τις τρομερές κρίσεις θυμού ή  τα «φοβερά δίχρονα» περιγράφουμε την εμπειρία των γονιών κι όχι τα ίδια τα παιδιά. Η αντίσταση, ο αρνητισμός, οι τσιρίδες δεν σημαίνουν ότι έχουμε ένα παιδί με άσχημο χαρακτήρα. Είναι απλά ένα σημάδι ότι το παιδί βιώνει εκείνη τη στιγμή συντριπτικά συναισθήματα φόβου και απογοήτευσης επειδή δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε κάτι που θέλει. Έχει καταρρεύσει η ικανότητά του να σκεφτεί.

Μόλις τα καταφέρει ή νιώσει επιδοκιμασία κι όχι φωνές κι απόρριψη θα ηρεμήσει. Τα παιδιά έχουν από τη φύση τους ενσυναίσθηση. Και μόνο από την έκφραση του προσώπου των μεγάλων καταλαβαίνουν αν είναι αποδεκτά ή όχι. Όταν λοιπόν κατακλύζονται από έντονα συναισθήματα, καταφεύγουν σε μια «εγωκεντρική» άποψη του κόσμου και τότε πιστεύουν πως για ότι συμβαίνει φταίνε αυτά.

Ας μείνουμε, λοιπόν, ψύχραιμοι μπροστά στις κρίσεις θυμού και ας το δεχτούμε σαν κάτι φυσιολογικό που θα περάσει. Ας δώσουμε χρόνο όχι μόνο στο παιδί αλλά και στον εαυτό μας  για να παρατηρήσουμε το παιδί. Να επεξεργαστούμε πραγματικά τι είναι αυτό που προσπαθεί να μας δείξει ακόμα και στις άσχημες στιγμές του. Ας το αγκαλιάσουμε. Τις περισσότερες φορές αυτό είναι αρκετό.