Η ιστορία εγκυμοσύνης της Ε.Λ.: « Έμεινα μέσα 94 ημέρες […], άντε να έρθει και η σειρά μας και θα γίνει το θαύμα.» Κατηγορία δημοσίευσης: Γενικά, Οι ιστορίες σας
Η ιστορία εγκυμοσύνης της Ε.Λ.: « Έμεινα μέσα 94 ημέρες […], σκεφτόμασταν άντε να έρθει και η σειρά μας και θα γίνει το θαύμα.»
Η κόρη μου είναι 5 χρονών και 8 μηνών. Παρόλο που ήταν συνειδητή και κοινή η απόφαση για να κάνουμε ένα παιδί με τον σύζυγό μου, εκείνος ο μήνας ήταν διαφορετικός. Δεν ήταν μόνο η καθυστέρηση της περιόδου ως σύμπτωμα, αλλά και η αίσθηση ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει στο σώμα μου. Αισθανόμουν όμορφα χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Εκείνο το διάστημα εγώ δεν εργαζόμουν, ενώ ο σύζυγος μου εργαζόταν κανονικά. Η χαρά μας όταν επιβεβαιώσαμε την εγκυμοσύνη ήταν απερίγραπτη! Μόνο χαρά και ευτυχία που συνοδευόντουσαν από μια όμορφη αγωνία. Οι 5 πρώτοι μήνες της εγκυμοσύνης μου ήταν όμορφοι, ήρεμοι και πραγματικά χαρούμενοι. Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα ενοχλητικά συμπτώματα τους πρώτους μήνες, όλα κυλούσαν καλά. Προβλήματα υγείας πριν την εγκυμοσύνη δεν υπήρχαν και όλες οι γυναικολογικές εξετάσεις και πριν και μετά ήταν φυσιολογικές.
Μέχρι εκείνη την ημέρα… 8 Αυγούστου του 2012. Ημουν στην 22η εβδομάδα κύησης. ‘Ολα ήταν κάπως διαφορετικά πάλι. Αισθανόμουν ότι κάτι γινόταν. Δεν πονούσα, είχα όμως κάποια υγρά κολπικά. Απευθύνθηκα στο γυναικολόγο μου ο οποίος ζήτησε να με εξετάσει. Κατά την εξέταση τον άκουσα να λέει «ο τράχηλος έχει ανοίξει πρέπει να γίνει περίδεση αν θέλουμε να σωθεί το παιδί». Το σώμα μου είχε μπει σε διαδικασία γέννας, με πρόωρες συσπάσεις μήτρας. Πάγωσα, θυμάμαι ότι έκλαιγα, ο γιατρός πήγε να ενημερώσει τον άνδρα μου, όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Πάρα πολύ γρήγορα έγινε και η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο. Δεν υπήρχε χρόνος για σκέψη. Εκεί ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι διαφορετικό. Θεωρούσαμε ότι με την περίδεση τραχήλου θα σταματούσε εκεί και όλα θα ήταν καλά πάλι. Δέχτηκα κάθε εργαστηριακή εξέταση με σκοπό να βρεθεί από τι προήλθε όλο αυτό. Όλα ήταν καθαρά και η απάντηση του γιατρού ήταν η εξής: «Ήταν λαχείο αυτό που σου έτυχε, αλλά θα το αντιμετωπίσεις. Πολλές γυναίκες αντιμετωπίζουν προβλήματα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους». Αναρωτιόμουν τι εννοούσε, θεωρούσα ότι το δικό μου «πρόβλημα» ήταν το πιο σοβαρό, τι άλλο μπορεί να μου τύχει σκεφτόμουν.
Βγήκα από το νοσοκομείο, πήγα σπίτι. Η περίδεση έγινε, πέτυχε αλλά οι συσπάσεις δεν σταματούσαν. Ήταν πολλές, πάρα πολλές. Δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από το σπίτι. «Θα πρέπει να νοσηλευτείς…», μου είπε ο γυναικολόγος μου «…και θα δούμε πως θα πάει».
Έκανα εισαγωγή στο νοσοκομείο στην γυναικολογική κλινική. ΣΟΚ! Εγκυμονούσες γυναίκες με σοβαρά προβλήματα, προβλήματα που μπροστά τους το δικό μου πρόβλημα φάνταζε αδιάφορο, μικρό. Γυναίκες που ήταν ήδη μέσα στο νοσοκομείο 2-3 μήνες και προσπαθούσαν ή περίμεναν απλά να περάσει ο δύσκολος χρόνος μέσα στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου μέχρι να γεννήσουν ένα γερό παιδί. Προεκλαμψία, πλακουντιακή ανεπάρκεια, συσπάσεις… όλα “λαχεία” τα έλεγαν. Το πρώτο βράδυ δεν μπορούσα να πιστέψω τι έβλεπα, τι άκουγα. Ήθελα να φύγω, ήθελα κάποιον να με βοηθήσει, ήθελα να σταματήσουν οι συσπάσεις. Δίπλα μου συνέχεια ο άνδρας μου και οι γονείς μου οι οποίοι και εκείνοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί αλλά και τι θα αντιμετωπίσουμε. Προσπαθούσαν να είναι ψύχραιμοι δίπλα μου.
Ελάχιστοι φίλοι, συγγενείς ήρθαν να με δουν. Δεν ξέρω τι σκεφτόντουσαν, τι είχαν καταλάβει, αν οι γονείς μου και ο άνδρας μου είχαν εξηγήσει ακριβώς τι συμβαίνει. Εγώ σκεφτόμουν συνέχεια “Μα δεν είμαι άρρωστη, δεν έχω κάτι “κολλητικό”. Αυτό μου στοίχισε πολύ. Ειδικά από κάποιους που θεωρούσα δικούς μου ανθρώπους και δεν ήρθαν, ενώ το είχα ανάγκη. Όσοι ήρθαν μου έδωσαν μεγάλη χαρά, οι ώρες στο νοσοκομείο ήταν ατελείωτες και ήθελα πολύ να μάθω διαφορετικά νέα. Ο στόχος μου όμως ήταν ένας, να περάσει ο χρόνος και να γεννήσω ένα γερό παιδί. Μόνο αυτό μετρούσε.
Στο νοσοκομείο υπήρχε μια φράση που μου λέγανε συνέχεια τις πρώτες μέρες : «οι συσπάσεις φέρνουν άγχος και το άγχος συσπάσεις». Έμεινα μέσα 94 ημέρες, κάποιες μέρες ήταν ήρεμες, κάποιες άλλες δύσκολες, πολύ δύσκολες γεμάτες αγωνία και φόβο. Τον πρώτο καιρό σίγουρα δεν είχαμε αντιληφθεί τι θα συνέβαινε, αποδεχτήκαμε όμως όλη αυτήν την κατάσταση. Προσαρμόστηκα, μπήκα στην ροή του νοσοκομείου, στο πρόγραμμα του. Ήταν δύσκολα για όλους. Εγώ κλεισμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, με ενδοφλέβια τοκολυτικά 24ωρης υποστήριξης. Ο άνδρας μου και οι γονείς μου δεν είχαν σπίτι, δεν είχαν επιλογές. Όλοι προσαρμοστήκαμε και μετράγαμε μέρες για να φτάσουμε τον στόχο μας και να γεννηθεί το μωρό γερό. Κάθε φορά που γεννούσε μια «συγκάτοικος του νοσοκομείου» μόνο χαρά επικρατούσε, «δόξα τω Θεώ» λέγαμε και σκεφτόμασταν άντε να έρθει και η σειρά μας και θα γίνει το θαύμα. Υπήρχαν και μέρες που δεν θα ξεχάσω ποτέ… που απλά έκλεινα την πόρτα του δωματίου για να μην βλέπω και ακούω τον σπαραγμό των συγγενών.
Το θαύμα όμως έγινε για εμένα. Γέννησα με καισαρική τομή έχοντας κλείσει την 37η εβδομάδα. Προσπάθησα για φυσιολογικό τοκετό, αλλά το σώμα μου είχε εξαντληθεί από την κατάκλιση. 94 ημέρες ξαπλωμένη με ελάχιστο περπάτημα. Τα πόδια μου, οι μυς μου αδύναμοι. Για να είμαι ειλικρινής μετά από 16 ώρες προσπάθειας για φυσιολογικό τοκετό δεν το ήθελα κιόλας. Είχα κουραστεί και ήθελα απλά να τελειώνει. Ξυπνώντας από την νάρκωση θυμάμαι το γιατρό να μου λέει “Τα κατάφερες” και εκεί δίπλα ενα μικρό κουνάκι στα ροζ με ένα τόσο δα μικρούλι πλασματάκι.
Κατά την διάρκεια της νοσηλείας μου είχα ζητήσει από μια μαία να μου δείξει μερικά πράγματα για τον τοκετό και για τον θηλασμό. Της είχα ζητήσει να έρθει να με βοηθήσει μόλις γεννήσω και έτσι έγινε. Ήρθε στο θάλαμο αναμονής και με βοήθησε να θηλάσω σχεδόν αμέσως. Πρωτόγνωρη αίσθηση. Δεν ξέρω αν μου άρεσε εκείνη την στιγμή, ήμουν και ταλαιπωρημένη. Σταδιακά όμως το προσπάθησα. Δεν θήλασα αποκλειστικά, προσπάθησα όμως και για εφτά μήνες, θήλασα όσο μπορούσα το μωράκι μου. Χαίρομαι που το έκανα έστω και για τόσο. Θυμάμαι ακόμα το χεράκι του παιδιού μου να με χαϊδεύει κατά την διάρκεια του θηλασμού. Θυμάμαι ακόμα και την έκφραση στο πρόσωπο του άντρα μου να χαίρεται που έβλεπε το μωράκι μας ήρεμο να θηλάζει, είτε επειδή ήθελε να φάει είτε επειδή ήθελε απλά να παίξει.
Το σήμερα μας βρίσκει με ένα παιδί ανάμεσα μας που υπερλατρεύουμε. Είναι η νεράιδα μας, το κορίτσι μας, ο θησαυρός μας… Μας ζητάει αδερφάκι και γιατί όχι… θα το ξαναέκανα!
Από την μανούλα Ε.Λ.
