Και ήρθες όταν σχεδόν δε σε περίμενα, μα ήταν σαν από καιρό να με είχες διαλέξει. Κατηγορία δημοσίευσης: Θηλασμός

Ο ερχομός σου δεν ήταν εύκολος, θαρρείς πως έπρεπε να περάσουν ώρες αμέτρητες για να χαραχτούν οι πόνοι στη θύμηση και να ξαναγεννηθώ κι εγώ μαζί σου.. Δεν ήρθες όπως είχα ονειρευτεί.. τόσα πολλά μπήκαν ανάμεσά μας τις μαγικές εκείνες στιγμές, που σχεδόν θόλωσαν τη μαγεία. Αντίκρισες για πρώτη φορά τον κόσμο ανάποδα, άρθρωσες τις πρώτες σου κραυγές αγωνίας και εγώ δεν ήμουν καν σε θέση να σ’ αγκαλιάσω.

Μετά σε πήρανε για να σε φροντίσουν, σύμφωνα με όλα αυτά τα ανούσια πρωτόκολλα που λίγο νοιάζονται για τις πρώτες σου ανάσες. Έμεινα μόνη για λίγα λεπτά, σε μια αίθουσα χειρουργείου, χαμένη στα φώτα της οροφής με έναν κόμπο άλυτο στο στομάχι.. όχι από αυτούς τους ωραίους της συγκίνησης και της χαράς, αλλά από αυτούς που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ήσουν κι εσύ εκεί ή ταξίδευες σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Και μετά ήρθες εσύ. Στην αγκαλιά μου. Στη θέση σου. Και σε έβαλα να θηλάσεις.. και ότι μου στέρησε η γέννα, μου το χάρισε εκείνη η στιγμή.. Τίποτα και κανένας δε θα μας χώριζε πια. Σαν από εκείνη την ώρα να ξανάρχισε ο χρόνος και το παρελθόν μου έγνεφε πια από πολύ μακριά. Αν μου ζητούσες, θα τα πέρναγα όλα ξανά και ξανά, χωρίς δισταγμό, με μόνο αντάλλαγμα εκείνη τη στιγμή.

Το βράδυ εκείνο δεν κατάφερα να κοιμηθώ. Ήθελα μόνο να σε κοιτάζω, να σε πιστέψω, να σε αγγίζω. Ήσουν το θαύμα μου και η αρχή της απόλυτης αγάπης.

‘Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από πού και πότε,

Σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια

Σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,

παρά με ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.’  Pablo Neruda